Publikacja: 05.12.2012

Inną odmianą żelazek charakteryzowaną ze względu na sposób nagrzewania są żelazka skrzynkowe. Najczęściej posiadały korpusy mosiężne z zamykanymi na zawiasach drzwiczkami, w których umieszczano żelazny wkład zwany duszą. Żelazek tych używało przede wszystkim mieszczaństwo do gładzenia i suszenia białych rzeczy, których nie można było pobrudzić żelazkiem płytowym. Żelazka te wymagały minimum dwóch dusz, które były podgrzewane i używane na zmianę.

Dusze z reguły były kute z żelaza lub stalowe, rzadko z wykonywane z żeliwa, które na wskutek ognia mocno ulegało złuszczeniu. Dobre żelazka np. biedermeierowskie i ich dusze posiadały swoją numerację ze względu na ciężar, a cyfry te umieszczano jako wypukłe wewnątrz na spodzinie lub jako wklęsłe na zasuwce. Uchwyty drewniane chroniące przed oparzeniem wsparte były na dwóch gwintowanych wspornikach i wkręcone w mosiężny korpus. Uchwyty nierzadko stanowiły prawdziwą ozdobę żelazka poprzez fantazyjne skręcanie, grawerowanie, cyzelowanie lub też odlewane w formie figury ryb, ssaków lub ptaków. 

MarkusAntikus

 

Chcesz wiedzieć jak zaczęła się historia żelazka - zajrzyj tutaj:

Historia żelazka, czyli jak dawniej prasowano!