Lokale rozrywkowe na Rakowcu w dawnym Breslau cz. III

Etablissement - Wappenhof

Drugim co do wielkości i znaczeniu po Bürgersäle był etablissement Wappenhof, stojący przy skrzyżowaniu ulic Morgenaustr. i Am Weidendamm (ul. Rakowiecka i Na Grobli nr 14/16 później 2). Założenie powstało prawdopodobnie w latach 80. XIX w., a pod koniec XIX w. zostało znacznie powiększone. W 1908 r. ówczesny właściciel Gustaw Wirth dokonał kolejnej przebudowy. Tak ukształtowany kompleks składał się z dwóch części - starszy pochodzący prawdopodobnie z lat 70. XIX w., trzykondygnacyjny budynek mieszkalny na planie trójkąta utrzymany w stylu zamkowym z charakterystyczna wieżą, usytuowany był w głębi działki. Na początku XX w. znajdowały się w nim prywatne mieszkania o niższym i średnim standardzie oraz warta policyjna. Układ pomieszczeń oraz podpis na pocztówkach "Alteslokal" (stary lokal) sugeruje, że w XIX w. znajdowała się w nim pierwotnie sala restauracyjna. (Właściwą część kompleksu stanowił budynek na planie zbliżonym do prostokąta usytuowany w przy skrzyżowaniu ulic Morgenaustr. i Am Weidendamm. Główne wejście znajdowało się w narożniku, dalej mieściła się obszerna szatnia (w miejscu której urządzono później salę bilardową), z której przechodziło się do baru. W tym pomieszczeniu pod trzema ścianami znajdowały się bufety, w których serwowano ciasta, gorące i zimne potrawy i piwo, pośrodku ustawionych było kilkanaście stolików do konsumpcji. Do północnej części baru przylegała mała sala, w której serwowano wino (jego skład znajdował się w części piwnicznej).

 
Do obu sal od strony południowej przylegała najważniejsza i najbardziej efektowna część kompleksu, duża wielofunkcyjna sala o powierzchnia ponad 1000 m2. Miała ona prostokątny kształt i podzielona była na trzy oddzielone od siebie kolumnami nawy - środkowa cześć była najwyższa, a na wschodniej ścianie znajdowała się scena z podestem. Sala mogła pomieścić ponad 1300 siedzących gości i spełniała funkcję teatralne-muzyczne i konsumpcyjne. Jak możemy zobaczyć na kartkach z epoki w zależności od rodzaju imprezy można było aranżować różne ustawienie krzeseł.  Do głównego budynku od wschodu i północy przylegał przestronny letni ogród,  ze sceną teatralno-muzyczną.
W latach 30. XX w. została ona przebudowana i według pocztówek reklamowych z epoki stała się największą betonową letnią sceną w Niemczech. Na początku XX w. etablissment słynął z urządzanych w nim przedstawień muzycznych oraz efektownych potańcówek.